« De vrouw met de sleutel
Leids misdaadnieuws: feiten, frames en folklore »

Huwelijk met hindernissen

Een bruiloft in Californië, omstreeks 1880. Voor het altaar is de bruidegom op het moment suprème de trouwring kwijt. De slapstick die daarop volgt, is het onderwerp van een nieuwsbericht dat kranten nog jaren bleven afdrukken om hun lezers te vermaken. Als de bruidegom de ring wil pakken, merkt hij dat die door een gat in zijn broekzak in zijn laars is gegleden. De broer van de bruid vraagt zich af of zijn aanstaande zwager er op het laatste moment tussenuit wil knijpen en tast al naar zijn revolver. Ook de dominee wordt ongeduldig.

“Probeer dan hem er op de eene of andere manier uit te trekken, maar gauw!” bromde de geestelijke achter zijn boek. “Ik zal ‘t probeeren,” zuchtte de ongelukkige held van den dag, zette zijn voet dwars tegen zijn stoel en begon krampachtig met den wijsvinger naar den ring te visschen. De geestelijke wenkte den organist, opdat deze iets zou spelen om den tijd te korten.

Intusschen verbreidde zich met bliksemsnelheid onder de aandachtige menigte het gerucht, dat er zooeven een telegram was ontvangen, dat de bruidegom aan den overkant van den Oceaan reeds vier vrouwen had, die alle vier nog leefden. “Ik — ik kan er niet bij!” zuchtte de halfgetrouwde man in doodsangst: zijn laatste vleugjen moed was hem in de schoenen gezonken — bij den ring!

“Ga zitten en trek je laars uit, ezel!” fluisterde de moeder der bruid, terwijl deze zuchtte en hare handen en handschoenen wrong. Daar er niets anders overschoot, ging de arme lijder op den grond zitten en begon aan zijn natuurlijk even nauwe als nieuwe laars te trekken, terwijl onder de menigte een nieuw gerucht ging: de bruidegom was smoordronken en wilde voordat hij trouwde al zjjn eksteroogen afsnijden.

Toen hij de laars eindelijk uit en den ring in handen had, trachtte hij tevergeefs een groot gat in den kous te verstoppen: de geestelijke had het reeds gezien en lispelde grimmig: “‘t Werd blijkbaar hoog tijd, dat ge gingt trouwen, jonge vriend!” Daarop kon de plechtigheid voortgang hebben, terwijl de bruigom op zijn eene been stond en het andere onder zijn stoel verborg.

Dit verhaal konden de abonnees van het Rotterdamsch Nieuwsblad onder de kop ‘Een trouwplechtigheid met hindernissen‘ op 2 augustus 1882 lezen in de rubriek ‘Gemengd nieuws’. Ook andere Nederlandse kranten schotelden het hun lezers voor, en niet alleen in 1882. Het bericht over de ring in de laars verscheen tot en met 1890 minstens vijfentwintig keer in Nederlandse dagbladen.

Een aantal kranten drukte het zelfs meer dan eens af. Zo meldde de Arnhemsche Courant op 17 oktober 1884: ‘Bij eene trouwplechtigheid te Petaluna heeft men vreeselijke oogenblikken doorleefd.’ En vier jaar later, op 1 december 1888: ‘Het volgende moet gebeurd zijn in een gemeente, die wij niet kunnen noemen.’ De Californische stad Petaluma werd vaak verbasterd tot Petaluna, maar komt ook meer dan eens voor als Pemaluta.

Stof tot lachen

Het Algemeen Handelsblad diste een geschiedenis op die sprekend leek op de Californische, maar zich zou hebben afgespeeld in De Kwakel, een dorp bij Uithoorn (NH):

Berichtten sommige nieuwsbladen, nog kortelings, van eene trouwplechtigheid met hindernissen, waarbij de trouwring in de laars van den bruidegom was geraakt, hetgeen door een aantal personen als een verdichtsel werd beschouwd, ook de Kwakel kan zich op een dergelijk voorval beroemen.

Onlangs zou aldaar liet huwelijk worden voltrokken tusschen een weduwnaar van Uithoorn en een jong meisje van de Kwakel. Nadat de bruidegom en bruid zich naar de kerk begeven hadden, en het oogenblik gekomen was om den ring aan den priester te overhandigen, was die zoek. Na broek-, vest- en jaszakken in de grootste ontsteltenis doorzocht te hebben, was de bruidegom ten slotte genoodzaakt het kerkgebouw te verlaten om een anderen ring te halen, waardoor zich reeds het gerucht onder de buurtbewoners verspreidde, dat de bruidegom “er van door ging.”

Ten huize gekomen zijnde van den vader der bruid, schrikte deze niet weinig toen de bruidegom met ontsteld gelaat het huis binnenstormde, en sprak: “Ik ben mijn ring kwijt.” — “Wat zeg ie!” sprak de vader, en in groote haast werd het gansche huis doorzocht, de matten werden van de vloer genomen, doch vruchteloos en ten slotte werd voorzien in een anderen ring, waarbij den bruidegom nog de vermaning werd toegevoegd, om met zulke dingen toch voorzichtiger te zijn. Na de trouwplechtigheid werd de verloren ring in de laars van den bruidegom gevonden, hetgeen niet weinig stof tot lachen gaf. (25 nov 1882)

‘Darn it!’

Al een jaar voor de Nederlandse pers zich meester maakte van het verhaal, circuleerde het al in Engeland, Australië en de Verenigde Staten. In de VS vinden we ook de oerversie, een humoristisch stukje van Derrick Dodd (pseudoniem van Frank H. Gassaway (1846-1923)), dat oorspronkelijk verscheen in de San Francisco Post. De kop, tevens de punchline, is ‘Darn it!‘. Deze woorden gromt de bruidegom, terwijl hij op één been huppelt en probeert om zijn ‘goed geventileerde’ laarsloze voet, gehuld in een sok met een gat erin, te verbergen onder zijn jaspanden. (Behalve ‘Verrek!’ betekent darn it ook ‘stop hem’, in de zin van ‘sokken stoppen’.)

Dodd situeerde de trouwerij in het Californische Petaluma, maar in een latere versie zou het gebeurd zijn aan de oostkust, in Nyack in de staat New York. The Daily Bulletin uit Honolulu vond die versie van het bericht zo geslaagd dat de krant het tussen 13 februari en 5 maart 1892 maar liefst acht keer gebruikte als bladvulling.

Ingeslikt

Het verhaal over de ring in de laars was niet het enige sterke verhaal over noodgevallen voor het altaar waarmee Amerikanen elkaar aan het eind van de negentiende eeuw vermaakten. Een column in de New York Times van 13 juli 1881 pleit ervoor om de ring helemaal af te schaffen, omdat er zoveel ongelukken mee gebeuren. In het barbaarse westen van de VS bewaren bruidegoms bij de plechtigheid de ring in hun mond, wat er niet zelden toe leidt dat ze van de zenuwen de ring inslikken. Maar ook daar wisten ze in het Wilde Westen wel raad mee:

There was one man, reported to be of miserly habits, who, doubtless inadvertently swallowed a wedding-ring known to be of considerable value, and choked to death in the process. This would naturally have seriously inconvenienced the bride had not her brothers – two practical men – been present. With great presence of mind the brothers removed the choked bridegroom to the rear of the church, where they recovered the ring with their hunting-knives, and, pressing an eligible young men into the service, enabled their sorrowing sister to be happily married after a delay of only ten minutes.

Illustratie: cartoon uit de Nicaraguaanse krant El Imparcial (Picryl, CC0)

Bronnen
De meeste Nederlandstalige versies van het bericht over de ring in de laars vond ik via Delpher. Tot de 'oerversie' van Derrick Dodd in de San Francisco Post had ik geen toegang, vandaar de link naar de publicatie van zijn column in de New York Dispatch van 29 mei 1881. De column uit de NY Times (13 juli 1881) met het verhaal over de ingeslikte trouwring zit achter een betaalmuur, maar publicaties in andere Amerikaanse kranten zijn toegankelijk via de aanbevolen database van historische Amerikaanse kranten Chronicling America.
sluiten

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *